Speelplezier

Naar de speeltuin wouden ze, de kinderen, op deze laatste vakantiedag. Tenminste, zonnige vakantiedag, want morgen komt er nog één maar als we de weerman en -vrouw die er de laatste weken steeds naastzitten kunnen geloven, wordt die niet zo zonnig en zomers als vandaag. 't Is triest geweest, deze vakantie, weertechnisch gezien. Maar goed, ik wou nu niet over het weer zagen, maar over iets anders. De speeltuin. En dan wel die bepaalde speeltuin. We waren er deze vakantie nog niet geweest en echtgenoot en ikzelve keken elkaar wat bedenkelijk aan. Maar kindergezaag gaat door het moederhart en dus gingen we op weg. In tegenstelling tot voorgaande jaren, toen deze superdeluxe speeltuin redelijk dichtbij helemaal gratis en voorniets te betreden was, moesten we deze keer de portemonee uit onzen broekzak opdiepen. Twaalf hele euro's mochten we neertellen. Drie euro per volwassene (huh?) en twee euro per kind. Ook voor een kind onder de 3. Niet erg gezinsvriendelijk, vindt u niet? Waarom ik als volwassene dien in het gunstigste geval vanop een gammel bankje de kinderen kan gadeslaan moet betalen, is mij een raadsel? En waarom betaal ik dan nog méér dan een kind? Om erachteraan te mogen hollen? Om het op te rapen uit de plas nabij de waterwerkzaamheden? Om er mee naar het niet erg hygienische toilet te hobbelen? Gevoelsmatig zou ik graag per kind drie euro neertellen, maar waarom voor mezelf? Dat is negentig frank, begot! Een oud briefke van 100 met enkele gouden munten in retour? Maar goed, als brave burgers telden we de 12 euro neer en begaven ons naar binnen. Om te concluderen dat het invoeren van entreegeld ook samengaat met het verwijderen van de leukste speeltoestellen die er vroeger stonden. En dat het terrein een pak minder onderhouden was dan vroeger, toen het nog gratis was. Maar de kinderen, die lieten het gelukkig niet aan hun hart komen!
Waar een mens zich zoal niet aan ergert op een zonnige zaterdag...