Klaagzang

Voor de tweede keer in drie weken doet mijne nek zeer. En niet zo'n klein beetje. Ik kan nog een beetje naar rechts kijken, maar niet naar links. Alles wat ik doe, doet pijn. Bovendien wil het werk niet vlotten en denk ik er bijgevolg over me aan te sluiten bij de anti-borstvoedingactivisten. En mijn huis ligt overhoop en de berg strijk lijkt niet meer weg te werken te zijn.

Iemand een oplossing?

Tut

Als ik in de spiegel kijk, zie ik er nochtans niet zo uit maar door kinderogen bekeken ben ik het wel degelijk: een tut, een speen, een ding om uzelve mee zoet te houden. Plezant is anders als ge wanhopig probeert weg te geraken uit het bed. Maar doe dat vooral niet want ooooooo weeeeee, dan gaan we recht zitten in het bed, doen onze armen overeen en zetten het op een stevig huilen, al dan niet in combinatie met kokhalzende geluiden die ons zéker heel snel onze goesting geven.

Dus lig ik daar, op mijn rechter zijde, te wachten tot ik een banaan ben. Aan de borstvoedingsdeskundigen heb ik ook weinig. Het is immers niet eten alleen, néééééé, het is ook nog verwerking en troost en koortswerend waarschijnlijk ook. Wanneer ikzelf de dag mag verwerken, tot rust komen en andere leukigheden, vertellen ze er natuurlijk niet bij.

Tot op heden ben ik dus een tut en ik zal het vermoedelijk blijven.

Bestelling

Reeds meer dan één maand geleden, plaatste ik een online bestelling bij een knus bedrijfje met artikelen voor moeder en kind. Na lang wachten en omdat ik geen verwittiging kreeg van de eigenares en mijn geld toch eigenlijk al lang op haar bankrekeing stond, mailde ik om te horen hoe het zat. Uw ding is uit stock, het wordt besteld kreeg ik in een korte reactie te lezen. Ach zo, en dan kon ze mij dus niet eerder laten weten. Op mijn tenen getrapt was ik. Omdat ik het ding in promotie had besteld, besloot ik toch maar te wachten. Maar ik wacht nog en mijn geduld is op. Dat is niet gepermiteert. Het is nochtans niet de eerste keer dat ik daar bestel en voordien heb ik zoiets nooit meegemaakt. Volgens mij is de zaak op zijn retour en ik ga die bazin eens rap mailen om mijn geld terug te vragen want straks is ze ermee lopen. Phoe

Ongevoelige

Mannen zijn ongevoelige, koude, zelfingenomen kikkers. Een schouderklopje, een troostend woord, een beetje begrip, het is hen allemaal vreemd. Geen wonder dat God de vader het moedergevoel aan de vrouwen meegaf. Op deze eerste schooldag moet ik het allemaal alleen op mijn schouders torsen. Dat zo'n ganse schooldag toch wel lang is? Bah nee, daar worden ze hard van. Dat ze verondersteld worden groot te zijn maar eigenlijk nog maar pas hun buikhuis verlaten hebben? Maar nee, die trekken hun plan alleen wel. Bij mannen gaat alles altijd vanzelf. En zelfs even informeren of alles goed verlopen is, is er teveel aan of ze doen het pas een uur na de feiten, als de tranen al gedroogd zijn en je alles wat op de achtergrond hebt proberen te verdringen. Dan komen zij met hun vrolijk SMS-je de boel nog eens aanporren. Bedankt man, voor zoveel fijngevoeligheid! Ik wentel mezelf nog even in zelfmedelijden.

Mannenzaag

Per ongeluk ben ik na het te slapen leggen van de kinderen naar beneden gekomen in mijn ondergoed. Om de kleinste niet te wekken heb ik wijselijk maar niet staan graaien in de kleerkast. Gelukkig staat hier een mand met lange doeken welke ik bevallig rond mijn lijf gewikkeld heb. Mijn man komt na lang wachten eindelijk naar beneden en zegt: het spijt me. HEt spijt me godbetert, waarop hij aanvult met: ik ga de wagen binnenzetten. Hier zit ik dan in vol ornaat. 't Is een triestig geval medunkt.

de fristizaag

De laatste keer worden we wakker op ons eigen ritme. Morgen brengt een wekker daar voor grofweg 10 maanden hardhandig verandering in. Hoe gaan we het allemaal redden, weer in het ritme komen van school en werk? Onze jongste telg gaat vanaf morgen ook naar school. Zucht. Ik heb er geen zin in. Ik zaag al sinds donderdag over de fristi. Jawel, de fristi. Wat was het leven aangenaam eenvoudig ten tijde van Kind 1. Dat kénde het begrip fristi niet toen het 2,5 was. Hij kreeg een mooie drinkbeker water mee naar school en Klaar was Kees. Geen haar op mijn hoofd dat erover piekerde om hem dagelijks een portie gesuikerd roze chemisch spul naar binnen te laten werken. En dan hebben we nu Kind 3. Die ondanks zijn jonge leeftijd al wel eens een fles of brikje fristi naar binnen werkt. Dat mag en kan ook best, vind ik. Op een verantwoorde manier dan. En nu gaat hij naar school. Elke dag kan hij een drankje kiezen in de klas: chocomelk, fristi, sinaasappelsap of melk. Op gewone melk reageert hij allergisch. Cécémel is ook niet erg gezond voor hem. Sinaasappelsap drinkt hij liever vers geperst. En fristi, hebben we ontdekt, daar reageert hij niet op. Op dat occasionele keertje dan. Waarschijnlijk omdat het gefermenteerde melk bevat, en hij daar wél of beter tegen kan. God mag het weten. En nu? Moet ik hem in de klas laten staan kijken hoe zijn vriendjes een fles van dat roze spul naar binnen werken terwijl hij een slok van zijn beker water mag nemen? Hij is te klein om uit te leggen hoe de vork in de steel zit, dat het best mag, maar niet elke dag? Dat mama het eigenlijk maar een vies goedje vindt, ik drink zelf tenslotte ook niet elke dag coca cola maar neem af en toe wel eens een glaasje? Zou hij het erg vinden? Zou hij het mij kwalijk nemen? Hij kan al veel zeggen maar niet alles. Merken zal hij het zeker. Ik wil niet dat hij zich 'anders' voelt dan de anderen. Dat hij zich afvraagt waarom hij het niet mag en anderen wel, zonder het waarom goed te kunnen vatten.
Wie beweert ook alweer dat het leuk is als je kideren groter worden? Dit 'zonder controle uit handen geven' bevalt me niks.

Speelplezier

Naar de speeltuin wouden ze, de kinderen, op deze laatste vakantiedag. Tenminste, zonnige vakantiedag, want morgen komt er nog één maar als we de weerman en -vrouw die er de laatste weken steeds naastzitten kunnen geloven, wordt die niet zo zonnig en zomers als vandaag. 't Is triest geweest, deze vakantie, weertechnisch gezien. Maar goed, ik wou nu niet over het weer zagen, maar over iets anders. De speeltuin. En dan wel die bepaalde speeltuin. We waren er deze vakantie nog niet geweest en echtgenoot en ikzelve keken elkaar wat bedenkelijk aan. Maar kindergezaag gaat door het moederhart en dus gingen we op weg. In tegenstelling tot voorgaande jaren, toen deze superdeluxe speeltuin redelijk dichtbij helemaal gratis en voorniets te betreden was, moesten we deze keer de portemonee uit onzen broekzak opdiepen. Twaalf hele euro's mochten we neertellen. Drie euro per volwassene (huh?) en twee euro per kind. Ook voor een kind onder de 3. Niet erg gezinsvriendelijk, vindt u niet? Waarom ik als volwassene dien in het gunstigste geval vanop een gammel bankje de kinderen kan gadeslaan moet betalen, is mij een raadsel? En waarom betaal ik dan nog méér dan een kind? Om erachteraan te mogen hollen? Om het op te rapen uit de plas nabij de waterwerkzaamheden? Om er mee naar het niet erg hygienische toilet te hobbelen? Gevoelsmatig zou ik graag per kind drie euro neertellen, maar waarom voor mezelf? Dat is negentig frank, begot! Een oud briefke van 100 met enkele gouden munten in retour? Maar goed, als brave burgers telden we de 12 euro neer en begaven ons naar binnen. Om te concluderen dat het invoeren van entreegeld ook samengaat met het verwijderen van de leukste speeltoestellen die er vroeger stonden. En dat het terrein een pak minder onderhouden was dan vroeger, toen het nog gratis was. Maar de kinderen, die lieten het gelukkig niet aan hun hart komen!
Waar een mens zich zoal niet aan ergert op een zonnige zaterdag...