Tut

Als ik in de spiegel kijk, zie ik er nochtans niet zo uit maar door kinderogen bekeken ben ik het wel degelijk: een tut, een speen, een ding om uzelve mee zoet te houden. Plezant is anders als ge wanhopig probeert weg te geraken uit het bed. Maar doe dat vooral niet want ooooooo weeeeee, dan gaan we recht zitten in het bed, doen onze armen overeen en zetten het op een stevig huilen, al dan niet in combinatie met kokhalzende geluiden die ons zéker heel snel onze goesting geven.

Dus lig ik daar, op mijn rechter zijde, te wachten tot ik een banaan ben. Aan de borstvoedingsdeskundigen heb ik ook weinig. Het is immers niet eten alleen, néééééé, het is ook nog verwerking en troost en koortswerend waarschijnlijk ook. Wanneer ikzelf de dag mag verwerken, tot rust komen en andere leukigheden, vertellen ze er natuurlijk niet bij.

Tot op heden ben ik dus een tut en ik zal het vermoedelijk blijven.